Chocola helpt bij alles. Neem nou bijvoorbeeld mijn nieuwe bankrekening. Ik weet inmiddels in grote lijnen hoe de digipas werkt, en HEEL VAAK weet ik ook de code van mijn nieuwe bankpas uit mijn hoofd. Overigens: het is wel vreemd dat de code van mijn VORIGE bankpas (die ik nu dus NOOIT meer nodig heb) plotseling te pas en te onpas op-plopt in mijn geheugen. Ik duw hem onverbiddelijk weg om plaats te maken voor de nieuwe code, maar hij houdt moedig stand. Bij elke betaal-transactie komt hij weer tevoorschijn.
Totaal onverwacht krijg ik een waarschuwing van mijn oude bank dat ik een saldotekort heb. Absurd natuurlijk, saldotekort op een niet-meer-bestaande-rekening! Als ik het nakijk blijkt dat ik de rekening weliswaar heb leeggemaakt, maar niet heb opgezegd. Er is een tekort van vier euro: de afgeschreven kosten voor het gebruik van de rekening (die ik niet meer gebruik). Ik vul het tekort aan en zoek gelijk uit hoe ik de rekening moet opzeggen. Simpel! Online. Ik doe het gelijk.
Een venster verschijnt: ik kan de rekening niet opzeggen want er staat geen saldo op. Om de rekening op te kunnen zeggen moet er minstens €10,- op staan. Voor administratiekosten die achteraf in rekening worden gebracht. Ik maak het over en zeg de rekening nogmaals op.
Weer een venster: Er staat nog saldo op de rekening. Op welke rekening kan de bank dit saldo overmaken? “Ik zet het er net op!”, roep ik tegen het scherm, maar het venster laat zich niet wegklikken. Ik vul mijn nieuwe rekeningnummer in en klik op ‘volgende’. En nog eens op ‘volgende’, tot ik op de laatste pagina beland. De rekening worden opgezegd. Ik hoef alleen nog mijn tancode in te vullen. DE TANCODE?! Wie bewaart er in hemelsnaam de tancodes van een rekening die hij niet meer gebruikt?! Die heb ik dus niet meer. En dus kan de rekening niet opgezegd worden.
De eerstvolgende zaterdag ga ik zelf bij de bank langs. Ik neem (HEEL SLIM!) mijn identiteitsbewijs mee en mijn oude pasje. Geen probleem. De rekening kan ZO opgezegd worden. Als ik even mijn pasje in het apparaat wil stoppen en de pincode in wil toetsen?!
Dat doe ik. “Pincode onjuist”, zegt het apparaat. Wat nu weer?! Maar dan snap ik het. Dat is natuurlijk mijn nieuwe code. “Geweldig!”, prijs ik mijn brein. “Deze code wil ik voortaan hebben! Als jullie nu even de oude code tevoorschijn willen halen.” Stilte. Hoe ik ook graaf en focus: geen code te bekennen (behalve de nieuwe).
Er zit niks anders op. Zuchtend loop ik naar de dichtstbijzijnde supermarkt en kies aandachtig de lekkerste chocoladereep uit. Als ik betaal met mijn nieuwe bankpas schiet de oude code me automatisch te binnen. Nu is het alleen een kwestie van blijven herhalen tot ik hem weer in moet toetsen. En dat lukt! Wat ik al zei: Chocola helpt bij alles!