In de kampeerwinkel hadden ze een zeer slimme tent. Zonlicht-werend. Automatisch-uitvouwbaar. En lekker groot. Maar die was uitverkocht. ‘Wat maakt het uit!’ dacht ik. ‘Slapen kan in alles.’  Nu het tentje in de gang ligt weet ik: Het maakt wél uit. Hij is te klein. Te laag. En te onhandig. Ik negeer het een paar dagen en dan is-ie-er weer. Op voorraad bij de kampeerreus. Ik rij straks even langs.

‘Nou… je hebt geen bon, dus dat kan niet.’ zeurt tante Ka. Ze heeft gelijk. Ruilen zonder bon kan niet. Maar soms DOEN ze het wel. Ik til de tent op de achterbank. ‘Ik kan het toch proberen?’ Tante Ka neemt plaats pal naast de tent en is de hele rit aan het woord. ‘Ze zouden wel gek zijn in die winkel! Ze kunnen toch niet zomaar geld terug geven als jij met iets voor de kassa staat? Dan kan je een willekeurig artikel uit de winkel pakken en zeggen dat je het hebt gekocht. Nee, zonder bon ben je nergens. En trouwens, hoe wil je parkeren, daar bij het winkelcentrum? Voor de deur is het altijd vol. En die parkeertoren is doodeng.’

Inderdaad: het parkeerterrein is vol. De auto’s worden een voor een toegelaten zodra er iemand vertrekt. Tenminste: De auto’s in de rij NAAST me. Bij mij blijft de slagboom dicht. De rij achter me groeit. De helpdesk heeft ’t druk (of is even ingedommeld). Tante Ka houdt zich gedeisd, maar ik moet haar gelijk geven. Parkeren is niet-te-doen.

Ook het verlaten van het parkeerterrein is verrassend ingewikkeld, want, zegt het apparaat: ‘U bent niet binnengereden.’ ‘Zie je nou wel!’ roept tante Ka vanaf de achterbank. Ik glimlach in de spiegel. ‘Kijk es naast je…’ Daar ligt-ie. Probleemloos geruild. Tentje ingeleverd. Bij-gepind. Supertent meegenomen. Hoppa! Tante Ka kijkt bedenkelijk. ‘Pop-up. Staat in twee seconden. Jaja. Maar hoe pak je ’m straks weer in?!‘ Ze heeft een punt.

Nieuwsgierig naar je eigen innerlijke tante? Doe mee met tante Ka theekransje.