Tante Ka vindt het absurd. Als je uit elkaar gaat, dan GA je ook uit elkaar.

Rob en ik denken er anders over. Dat komt: we hebben samen twee zonen. Als ouders hebben we het altijd goed gedaan samen en dat willen we graag zo houden. De jongens zijn 15 en 20, dus onze gezamenlijke activiteiten zijn vrij beperkt: Samen eten, in het weekend ontbijten, als het zo uitkomt fik stoken op de tuin, een verjaardag vieren en af en toe op vakantie.

‘Dat kan natuurlijk niet meer!!’, vindt tante Ka. Een verjaardag, oké. Maar samen eten, dat is nu voorbij. En samen op vakantie is onmogelijk!

En misschien heeft ze gelijk, maar, sinds we onze band als partners beëindigd hebben, hebben we steeds met z’n vieren gegeten. En dat verliep best goed. Van de week gaan we als gezin op vakantie. Naar een zonnig Grieks eiland. ”Dat is vragen om moeilijkheden!”, vindt tante Ka. ”Je zit bovenop elkaars lip. Een hele week. Zoiets doet NIEMAND!”

Ik probeer haar te overtuigen van de voordelen. (Het is er nu 23 graden. We gaan alleen maar leuke dingen doen. We zijn met z’n allen heel goed in vakantie vieren. Het is juist heel fijn als de jongens merken dat we als gezin verder kunnen. We hebben een huisje-met-een-zwembad. Ik neem veel goede boeken mee. De Griekse salades zijn verrukkelijk.) Maar tante Ka is onverbiddelijk: Het is NOT-DONE!! En het kan alleen maar problemen opleveren.

Ik voel me dus helaas genoodzaakt om tante Ka thuis te laten. Het is rot, maar ze wil ECHT NIET mee! Daarom mijn vraag: Heeft er iemand een tijdelijk plekje voor een vriendelijke, betrokken tante. Ze is u graag van dienst met goede raad en behulpzame adviezen. Liefst samen met andere tantes. Reacties graag onder deze blog (doorscrollen naar beneden en je komt er vanzelf!)

Wat betreft de boeken: Als je ook op vakantie gaat, of lekker thuis vakantie wilt vieren, dan heb ik deze tips voor je:

Kom hier dat ik u kus – Griet op den Beeck

‘Het leven is kort, zeggen ze, ik vind het lang, maar da’s een reden om nog meer voluit te gaan’. ‘Want er is niets als een perfect leven, maar wel iets als het beste’. 

De belofte van Pisa – Mano Bouzemour

De man in pak vroeg aan de decaan: `Zitten hier ook Marokkanen op school?’ De decaan zei dat het reuze meeviel. 

 Het huis van de moskee – Kader Abdolah

‘Ik wil niet klagen, maar ik voel een steen in mijn keel’, zei Aga Djan tegen de rivier. Zijn ogen brandden, een traan liep over zijn wang, en viel op de grond. De rivier pakte de traan, nam hem stil in het donker mee en liet het niemand weten.

De verwarde cavia – Paulien Cornelissen

‘Ik hoorde dat Ruud gaat snoeien!’, fluisterde Marja luid. ‘Snoeien? Waarin?’, vroeg Cavia. ‘In ons! Afslanken die hap! Alles met freelancers!’